Bilim Adamları 15. Yüzyıldan Kalma Barut Tariflerini Denediler

15. yüzyıldan kalma barut tarifleri bu günlerde mevcut silahlarda pek kullanılmamakta, ancak tarihi silahlar için önemli. Havai fişekler ve diğer piroteknikler için de popüler olmaya devam etmekte.

Kara barut olarak da bilinen barut, kimyasal olarak yeterince basittir. Yakıt görevi gören kükürt ve odun kömürü (karbon) ile güherçile olarak da bilinen oksitleyici potasyum nitratın (KNO3) karışımıdır. İlk olarak MS 904 civarında Çin'de savaş için kullanıldı, 13. yüzyılın sonlarında Avrupa ve Asya'ya yayıldı. 

Serpantin kuru karışım barut olarak adlandırılan barut en çok 15. yüzyıl Avrupa'sında kullanıldı. Standart prosedür, bileşenlerin bir havan ve havan tokmağı ile öğütülmesini içeriyordu ve bu bileşenlerin ince bir toz haline getirilmesi 24 saat kadar sürebilirdi. Parçacık boyutu ne kadar küçük ve karıştırma ne kadar kapsamlı olursa, barut o kadar hızlı ve etkili bir şekilde yanacaktı.

Bilim

Yemen'deki Cehennem Kuyusu'nun Gizemi Çözüldü!

Yemen'de yer alan Cehennem Kuyusu'nun gizemi, 10 kişilik bir ekibin 8 üyesinin kuyunun dibine inmesi ile çözüldü. Peki, araştırmacılar kuyuda nelere rastladı?

15. yüzyıldan kalma barut tarifleri yeniden ateşlendi

Disiplinlerarası bir kimyager ve tarihçi ekibi, usta topçular daha iyi sonuçlar elde etmek için temel bileşenleri değiştirdikçe, barut için çeşitli tariflerin yüzyıllar boyunca nasıl geliştiği hakkında daha fazla bilgi edinmek istedi.

ABD Askeri Akademisi'nde (diğer adıyla West Point) sırasıyla kimyager ve tarihçi olan Dawn Riegner ve Clifford Rogers, Orta Çağ döneminden farklı türde barut tarifleriyle yanmadan hemen önce ve yanma sırasında açığa çıkan enerjileri analiz etmeye karar verdi.

Araştırmacılar, West Point atış poligonunda 15. yüzyıldan kalma mancınık benzeri taş fırlatma topunun kopyasını ateşleyerek bazı tarifleri test etti. 

Ekip, MS 1338 ile 1400 yılları arasında tariflerin güherçile yüzdesini artırdığını ve kömür miktarını azalttığını buldu. Bu, daha düşük yanma ısısıyla sonuçlanacaktı ama aynı zamanda savaş alanındaki topçular için daha güvenli olacaktı. 1400'den sonra ise nişancılar göreceli bileşenleri biraz daha ince ayarladı: Topçu güvenliği ile yanma ısısı arasındaki en uygun dengeyi bulmak için güherçile azaltıldı, kükürt ve odun kömürünü gözle görülür şekilde artırdılar.

Yazarlar, "Barut tariflerinin zamanla değişmesinin bir nedeninin, Orta Çağ topçularını riske atmayan veya toplara zarar vermeyen daha güvenli tariflere duyulan ihtiyaç olduğu öne sürüldü.Test ettikleri en eski iki tarifin en yüksek yanma ısısına sahip olması bu hipotezi destekliyor gibi görünüyor. Topçular, yüksek düzeyde termodinamik aktiviteye sahip oldukları için bu tarifleri kullanmayı bırakmış olabilir" diye ekledi.